Aleksandra Boćkowska – dziennikarka, redaktorka, reporterka. Współpracuje m.in. z „Dwutygodnikiem”, „Wysokimi Obcasami Extra” i „Vogue”. Od 2021 roku sprawdza, jak to jest mieszkać w Gdyni. Autorka książek To nie są moje wielbłądy. O modzie w PRL, Księżyc z peweksu. O luksusie w PRL i Można wybierać. 4 czerwca 1989.
Hanna Bogoryja-Zakrzewska – 32 lata pracy w Polskim Radiu, zdobyła wszystkie najważniejsze nagrody dla reportażystów radiowych w Polsce m.in. Grand Press, Złoty Mikrofon, Złoty Melchior, nagroda Fundacji Batorego, Grand Prix Krajowej Rady Radiofonii i TV. Za swój wkład w rozwój sztuki radiowej otrzymała medal Zasłużona dla Kultury Polskiej i Brązowy Krzyż Zasługi.
Katarzyna Błaszczyk – 15 lat pracy w Studiu Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia. Absolwentka prestiżowej EBU Master School. Na koncie 20 nagród za reportaże i dokumenty radiowe. Najważniejsze z nich: Nagroda im. Bolesława Prusa Młody Dziennikarz 2013 za całokształt twórczości, Srebrny Melchior, Nagroda Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich za publikacje o problemach i wydarzeniach na świecie (2012).
Od 2017 roku wspólnie tworzą projekt Torba reportera i podcastera, www.torbareportera.pl. Szkolą i produkują podcasty przede wszystkim dla instytucji kultury oraz ngo.
Przemysław Budziak — fotograf, fotoreporter. Miłośnik starego Szczecina i okolic, włóczykij — dokumentalista. Jako fotograf znany najpierw w środowisku rajdów samochodowych, które są kolejną z jego pasji. W Szczecinie odnalazł się dopiero gdy okazało się, że sezon rajdowy jest zbyt krótki i szkoda było odwieszać aparat na przysłowiowy kołek. Powstał wtedy pomysł na „Magiczny Szczecin” – projekt, w którym pokazuje nasze miasto w niecodziennych okolicznościach aury i przyrody. Projekt zyskał uznanie społeczeństwa, jego fotografie zdobią wiele szczecińskich wnętrz, były oficjalną „twarzą” wielu formalnych wydarzeń, stały się także inspiracją dla kolejnego pokolenia szczecińskich fotografów.
Przemysław doskonale radzi sobie jako pedagog i mentor — prowadzi warsztaty fotograficzne i dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem z innymi.
Katarzyna Ewa Chruściel – pedagog, nauczyciel akademicki.
Wierzy w: resocjalizację, sztukę, uwalniającą moc procesu twórczego i kreacji plastycznej. Od lat pracuje z ludźmi, których człowieczeństwo jest zagrożone.
Bernadetta Darska – ur. w 1978 r. Krytyczka literacka, literaturoznawczyni. Profesor Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. Doktor habilitowana. Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej UWM. Wykładała m.in. w Collegium Civitas i na Uniwersytecie Warszawskim. Laureatka PIK-owego Lauru, nagrody Polskiej Izby Książki za najciekawszą prezentację książki i promocję czytania w internecie (2019). W latach 2002-2009 redaktor naczelna pisma literacko-kulturalnego „Portret”. Autorka jedenastu książek o literaturze najnowszej, kulturze popularnej i współczesnym reportażu. Ostatnio ukazały się: „Młodzi i fakty. Notatki o reportażach roczników osiemdziesiątych” (2017), „Berlinowanie. Zapiski z doświadczania miasta” (2022) i „Czas reportażu. O tym, co działo się wokół gatunku po 2010 roku” (2023). Autorka bloga krytycznoliterackiego „Nowości książkowe”.
Weronika Fibich – pracuje z płynną i ulotną materią performatywną, na granicy reportażu i dokumentu. Autorka kilkudziesięciu akcji teatralnych, performensów site-specific i eksperymentów formalnych. Twórczyni projektów artystycznych oraz filmów dokumentalnych. Artystka antydyscyplinarna.
Od 1998 roku związana z Ośrodkiem Teatralnym KANA w Szczecinie. Równolegle wobec działalności kulturotwórczej, edukacyjnej i programowej w ramach projektów realizowanych przez Ośrodek od lat buduje autorską drogę twórczą.
Wykładowczyni między innymi: Uniwersytet Szczeciński (Studia pisarskie), Akademia Sztuki w Szczecinie (Pracownia Filmu Społecznego).
W polu jej zainteresowań znajdują się działania przeprowadzane w przestrzeni (poza)teatralnej. Najczęściej podejmowanym przez nią tematem są pojęcia pogranicza, w(y)kluczenia, (nie)pamięci, tożsamości i (gość)inności.
Małgorzata Frymus – szczecinianka. Absolwentka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i łódzkiej PWSFTViT. Wykładowczyni Uniwersytetu Szczecińskiego. Dziennikarka i publicystka Polskiego Radia Szczecin, zajmująca się głównie kulturą. Współpracowała z Telewizją Polską (oddział w Szczecinie). Zrealizowała kilkanaście programów i reportaży telewizyjnych. Od lat związana ze Stowarzyszeniem OFFicyna, Zachętą Sztuki Współczesnej i Stowarzyszeniem Ińskie Lato Filmowe. „Historie z celuloidu” to jej pierwszy film dokumentalny.
Zrealizowała kilkanaście reportaży telewizyjnych, teledysków (dla Zespołu Sklep z ptasimi piórami, czy Chóru Akademickiego Profesora Szyrockiego ZUT0 i filmów dokumentalnych, między innymi:
w 2014 “Historie z celuloidu”,
w 2015 “Wielka Zielona Ściana Afryka-Afryce” (nagrodzony Aniołem Pokoju – nagrodą Festiwalu Filmowego w Monaco),
2018 „Planting in Syer.” (pokazywany na COP24)
2018 „Afforestation”
2019 „Tiriolo”
2019 „Jestem z Doumga”
2021 „Willa Lentza – powrót do świetności.”
2023 „Moc”
Paweł Łoziński to uznany reżyser filmowy, którego prace w dziedzinie dokumentu zdobyły uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą. Ukończył Wydział Reżyserii PWSFTViT w Łodzi. Jego filmy często dotyczą głębokich tematów społecznych i psychologicznych, a także ukazują subtelne emocje i relacje międzyludzkie.
Nagrody i wyróżnienia:
- Laureat wielu nagród na międzynarodowych festiwalach filmowych za swoje dokumenty.
- Wielokrotnie nagradzany na festiwalu w Krakowie oraz na festiwalu dokumentalnym w Jihlavie w Czechach.
- Jego prace były wielokrotnie prezentowane na festiwalu filmowym w Cannes.
Paweł Łoziński to nie tylko reżyser, ale również pedagog. Wykłada na różnych uczelniach filmowych i jest aktywnie zaangażowany w rozwijanie talentów młodych twórców filmowych w Polsce. Jego prace często wywołują refleksję nad ludzkimi emocjami, relacjami i kondycją społeczeństwa. Paweł Łoziński jest ceniony za swoją wrażliwość artystyczną i zdolność do uchwycenia ludzkiej głębi w swoich filmach dokumentalnych.
Rafał Nowak – absolwent Uniwersytetu Szczecińskiego na kierunku politologia o specjalizacji: komunikacja międzykulturowa oraz absolwent Collegium Balticum studiów podyplomowych – kierunek pedagogika o specjalizacji prewencja patologii i zagrożeń społecznych. Służbę w Służbie Więziennej rozpoczął w Zakładzie Karnym w Nowogardzie. Aktualnie służy w Areszcie Śledczym w Szczecinie na stanowisku starszy wychowawca Działu Penitencjarnego w stopniu porucznika. W wolnych chwilach ceni sobie dobrą książkę oraz długie spacery przy dźwiękach muzyki zarówno klasycznej jak i elektronicznej. Jego hobby to modelarstwo kartonowe oraz muzyka elektroniczna – w wolnych chwilach udziela się na kanale YouTube jak DJ DDA – Domowe Dźwięki Anioła.
Barbara Patlewicz – adiunkt w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Szczecińskiego. Uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie dysertacji pod tytułem: „Kształtowanie niepodległości azerbejdżańskiej w ostatnich dwóch dekadach XIX w. i na początku XX w”. Jej główna aktywność naukowa koncentrowała się wokół: Zakaukazia jako europejsko-azjatyckiego pogranicza, odrodzenia azerbejdżańskiej państwowości oraz islamizmu wobec wyzwań rozwoju cywilizacji na Kaukazie. W 2014 r. pojawiła się 4 przestrzeń pracy badawczej. Wiązało się to z rozpoczęciem – wspólnie z prof. Ryszardem Tomczykiem – prac mających na celu ratowanie miejsc wiecznego spoczynku Polaków, którzy mieszkali na terenie dawnej Galicji Wschodniej. Do tej pory w ramach projektu: Lapides calambunt. Cmentarz Janowski we Lwowie. Polskie dziedzictwo narodowe udało się przywrócić pamięć o tysiącach osób, które zostały pochowane na tym cmentarzu. W tym roku ukaże się publikacja kończąca projekt Cmentarze na przedmieściach Lwowa. Znalazły się w niej kolejne kresowe historie: ludzi, miejsc i cmentarzy.
Agata Rokicka jest z wykształcenia polonistką, absolwentką filologii polskiej Uniwersytetu Szczecińskiego. Z zamiłowania i pasji – radiowcem. W Radiu Szczecin podjęła pracę w 1989 roku. Zajmuje się szeroko rozumianą tematyką historyczną (w tym także historią regionu). Jest autorką „Machiny czasu” – audycji, w której prezentuje ważne wydarzenia i postaci historyczne, ludzi kultury, epokowe odkrycia naukowe. Audycja ma charakter popularnonaukowy. Jej drugą wielką pasją jest reportaż radiowy, zwykle o tematyce historycznej. Jest to próba walki z czasem o ocalenie pamięci o wydarzeniach i ludziach uwikłanych w historię. W konkursie organizowanym przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej „Pomorze Zachodnie” oraz szczeciński oddział Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich została wybrana Dziennikarzem Roku 2011.
Janusz Schwertner – z wykształcenia dziennikarz, który swoją karierę zawodową rozpoczął od współpracy z miesięcznikami Dlaczego, Przeglądem Sportowym, a także Bloomberg Businessweek Polska. Od 2013 roku Janusz Schwertner jest dziennikarzem Onetu. Początkowo pracował w Krakowie, a następnie przeniósł się do Warszawy. Jego niezwykle popularne artykuły znalazły się w miesięczniku Playboy i magazynie Esquire. Działalność publicystyczna Janusza Schwertnera została doceniona przez krytyków. To dwukrotny laureat nagrody Grand Prix w 2018 roku w kategorii News, a także reportaż prasowy. Janusz Schwertner został wyróżniony nagrodą Fokusa za dziennikarstwo najwyższej próby. To także finalista nagrody imienia Torańskiej i nagrody imienia Woyciechowskiego. W trakcie swojej pracy publicystycznej został on wielokrotnie wyróżniony w konkursach Kryształowe pióra, a także zdobył podwójne Grand Prix nagrody dziennikarzy Małopolski. Janusz Schwertner jest zwycięzcą konkursu People Awards, organizowanego przez Ringier Axel Springer Polska, a także Plebiscytu Dobry Dziennikarz 2019 i Zielona Gruszka. Został on nominowany także do nagród studenckich Mediatory.
Jakub Skrzywanek – urodzony w 1992 r. we Wrocławiu, reżyser i, od tego roku, dyrektor artystyczny Teatru Współczesnego w Szczecinie. Jest absolwentem Wydziału Reżyserii Dramatu w AST w Krakowie, Filologii Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim oraz kursu Dok Pro w Mistrzowskiej Szkole Wajdy. A także reżyserem jednych z najmocniej dyskutowanych przedstawień ubiegłego sezonu. Pierwszy to „Śmierć Jana Pawła II” (Teatr Polski w Poznaniu), naturalistyczna rekonstrukcja ostatnich godzin życia papieża Wojtyły, zestawiona ze wspomnieniami i refleksjami poznaniaków i poznanianek, „precyzyjnie skonstruowany, znakomity teatralnie, przejmujący obraz cudzego cierpienia”, jak pisze w nominacji Michał Centkowski. Drugi – oparty na reportażach Janusza Schwertnera „Spartakus. Miłość w czasach zarazy” (Teatr Współczesny w Szczecinie) – podnosi problem wykluczenia osób LGBT+ i katastrofalnego stanu psychiatrii dziecięcej, a kolejne pokazy wieńczą śluby par jednopłciowych, w pozateatralnej polskiej rzeczywistości wciąż niedostępne
Paulina Surniak – moi rodzice poznali się w antykwariacie, jestem więc skazana na książki.
Ukończyłam filologię angielską, a także Polską Szkołę Reportażu. Tłumaczę literaturę piękną i literaturę faktu, pisuję teksty reporterskie, a od 2007 roku prowadzę popularnego bloga Miasto Książek. Prawdopodobnie za dużo czytam.
Wykładam literaturę angielską i amerykańską, a dzięki zamiłowaniu do osiemnastowiecznej prozy kobiecej byłam stypendystką Chawton House Library i Southampton University. Odbyłam też staże na New York University i University of Bedfordshire, a od 2008 roku jestem zastępczynią kierownika Katedry Języka Angielskiego w Wyższej Szkole Języków Obcych i. S. B. Lindego w Poznaniu. Jako redaktorka inicjująca w Wydawnictwie Poznańskim współtworzyłam serię reporterską, a także pracowałam przy wielu innych tytułach.
W czasie wolnym działam w Związku Polskich Fotografów Przyrody, tłumaczę poezję, włóczę się po lesie, podróżuję po Syberii, Chinach i Azji Środkowej. Mieszkam z partnerem, córką i dwoma kapryśnymi kotami.
